آیا آمریکا وارد جنگ با چین و کره شمالی می گردد؟ - پایگاه اینترنتی مأوا

با ما همراه باشید و با تور چین از شگفت انگیزترین کشور دنیا دیدن کنید بر روی دیوار چین سلفی بگیرید، از قصر ممنوعه دیدن کنید و در خیابان شانگهای پیشرفته ترین آسیا قدم بزنید.

به گزارش خبرنگاران به نقل از پایگاه خبری تحلیلی انتخاب؛ شارل أبی نادر در المیادین نوشت: واشنگتن نمی تواند تسلیم امر واقع شده و نفوذ و سیطره چین بر اقیانوس آرام و شمال شرق آسیا را بپذیرد، همانطور که نمی تواند تسلیم توانایی های روز افزون کره شمالی گردد.

در واقع، هر تحلیلگر مسائل اقیانوس آرام و دریای جنوبی چین، می داند که مقابله نظامی در این منطقه نزدیک است. این آمادگی قاطع را از یک سو ایالات متحده و هم پیمانان اسیایی اش رهبری می نمایند و از سوی دیگر، چین و کره شمالی. بنابراین، اوضاع در این منطقه حساس در دنیا چگونه پیش می رود؟ آیا واشنگتن مجبور به اتخاذ تصمیمی در خصوص راه اندازی جنگی علیه چین و کره شمالی می گردد؟

به نظر می رسد ایالات متحده در حال از دست دادن قدرت خود برای کنترل حرکت چین، بویژه در دریای جنوبی چین است، چرا که این کشور با یک مانور هوشمندانه طولانی مدت توانسته است بخش گسترده ای از این دریای استراتژیک را تحت سیطره و کنترل خود در آورد. این مانور متمرکز بر این دو هدف است:

اول: تکیه چین بر مجموعه جزایر ساختگی، بعنوان نقاط تمرکز نظامی برای استقرار سامانه های بزرگ موشکی، به آن اجازه داده است تا از پایگاه های استراتژیکی برخوردار باشد، که سیطره بر آن به معنای نفوذ بر بیشترین مساحت ممکن از دریای جنوبی چین و اغلب گذرگاه های دریایی حیاتی در امتداد شمال ورودی های اقیانوس آرام است.

دوم:ایجاد فرصتی برای توسعه آب های مالی خالص به وسیله استناد به مالکیت جزایر موجود در عمق دریای مذکور، که مساحت زیادی بر آب های خالص چین می افزاید و باعث سیطره آن بر میادین گازی و نفتی در این منطقه می گردد. با توجه به اینکه تعدادی از دولت ها از جمله ایالات متحده، فیلیپین، تایوان، وییتنام و مالزی با این مساله مخالفند، این اعتراض آنها، در صورت انتخاب نکردن گزینه جنگ، می تواند به مذاکره ای طولانی و سخت تحت نظارت موسسات بین المللی منتهی گردد. آنچه چین به وسیله مانور جزایر ساختگی و با پیشرفت در صنایع نظامی اش به دست آورده است، صندلی قوی و حساسی به آن می دهد.

با اینکه ایالات متحده توانایی های نظامی استراتژیک خود در این منطقه را توسعه داده و دولت های مشرف به دریای جنوبی چین را علیه پکن تحریک می نماید، اما واشنگتن از ایستادگی در برابر این موضع قدرتمند چین، بدون توسل به زور و فشار نظامی یا مقابله مستقیم، عاجز است.

اغلب شاخص های بین المللی، که مبتنی بر اطلاعات نظامی، رسانه ای و دیپلماتیک است، حکایت از آن دارد که پیونگ یانگ به سلاح هسته ای و موشک های بالستیک استراتژیکی دست یافته است که توان هدف دریافت هر نقطه ای در دنیا را دارد. آنچه بر این مساله صحه می گذارد، جهت تصاعدی واضح و ثابتی است که آزمایش های موشکی کره شمالی طی می نماید.

بعضی کارشناسان بر این عقیده اند که پیونگ به زودی از یک موشک دریا به زمین جدید و یا یک موشک قاره پیمای بالستیک رونمایی می نماید که قادر است به قاره آمریکا برسد و تکنولوژی این موشک ها می تواند سامانه های دفاعی آمریکا را گمراه کند.

آمریکایی ها چه خواهند کرد؟

در حقیقت، سوالات حساسی اکنون در مجامع بین المللی و در تمام سطوح مطرح است:

ایالات متحده در برابر توسعه نفوذ و توانایی های چین یا سرعت پیشرفت کره شمالی چه می نماید؟ آیا بیشتر منتظر می ماند تا خود را از مقابله با این توانایی های چین و کره شمالی ناتوان بیابد؟ آیا آمریکا به اقدامی برای دور کردن خطر روی می آورد؟ آیا این اقدام یک جنگ فراگیر و گسترده ای خواهد بود که منطقه بزرگی از شمال آسیا، دریا ها و اقیانوس هایی که ده ها پایگاه نظامی آمریکا در آن مستقر هستند را در بر می گیرد یا اینکه این اقدام نظامی محدود و متمرکز بر پایگاه های نظامی چین بویژه در دریای جنوبی چین می گردد و پایگاه موشک ها و سلاح های اتمی چین و کره شمالی را هدف می گیرد؟ امری که قطعا از کنترل خارج شده و نمی تواند در قالب مقابله ای محدود، بماند.

در واقع، نمی توان پیش بینی کرد آمریکا چه تصمیمی می گیرد، بویژه آنکه تصمیم جنگ و مقابله نظامی، پیامد های نابود نماینده ای برای دنیا دارد.

از سوی دیگر، واشنگتن نمی تواند تسلیم امر واقع شده و بپذیرد که چین به افزایش نفوذ خود و سیطره بر اقیانوس آرام و شمال شرق آسیا ادامه دهد، امری که تقریبا باعث سرانجام یافتن نفوذ آمریکا در این منطقه می گردد.

همچنین، واشنگتن نمی تواند تسلیم سرعت پیشرفت توانایی های کره شمالی شده و راهکاری برای کنترل آن در نظر نگیرد، این در حالی است که سیاست تحریم های خفه نماینده ای که از ده سال پیش علیه کره شمالی اعمال شده، بی فایده بوده است.

واشنگتن نمی تواند از این خطوط قرمز عبور کند، در مقابل، به ازای دشواری و خطرناکی حرکت به سمت مقابله نظامی مستقیم و حساب نشده، ایالات متحده راهی ندارد جز مذاکره متوازنی که چین را به دایره درگیری مالی و سیاسی بازگرداند و اعتبارات تاریخی و جغرافیایی آن در اقیانوس آرام و دریای جنوبی چین را بپذیرد.

از سوی دیگر، واشنگتن سخت به دنبال آنالیز جدی دغدغه های کره شمالی و خواسته های بر حق آن است، آنچه که باعث می گردد در آینده کره شمالی از برنامه های موشکی و هسته ای خطرناک و حساس خود چشم پوشی کند.